---

“Kadınlar için AVM projesi yaptırmak istiyoruz” dediğinde telefondaki ses, “Konuyu değil, yeri ilgi çekici bulduğum için yapabilirim ama önce yeri görmeliyim," dedim. İstanbul’dan Bağdat’a uçtuk ve Bağdat’tan Kerbela’ya gittik. Bağdat hem uzak hem yakın tarihin mimarlıklarının kalıntılarıyla, karanlık ve toz içinde bir yerdi. Beyrut’ta ve Lefkoşa’da buna benzer duygularım olmuştu ama buradaki acının dozu çok yüksekti. Bağdat–Kerbela yolu iyice pekiştirdi bu duyguyu. Düşünmek için çok az şey vardı. Benim burada ne işim var diyen iç sesimi bastırıp konuya odaklanmaya çalıştım... Kerbela hep merak ettiğim bir yerdi; merak ettiğimden fazlası vardı. Şiiler için hac mevsimindeydik ve dünyanın her yerinden gelen Şii hacılar Kerbela’nın acısını törensel bir biçimde ifade ederek Bağdat’ta başlayan acıyı ve acımayı doruğa çıkarıyorlardı. Gecenin karanlığı ve hacıların simsiyah giysilerinin tam tersinde delici bir güneş ışığı, sarı bir çöl tozu ve binlerce ayna parçasından yansıyan ışıklarla aydınlanan türbelerin içleri vardı.
            Konuyu ikide bir hatırlamaya çalışarak baş döndürücü atmosferden çıkmaya çalıştım. Buraya yine gelmek için işi almaktan başka şansım yoktu. Aldık ve sarı çöl tozu renginde bir dantelle kaplı kütleyi ıssızlığın ortasına koyduk. Program açısından önemli bir farklılığı yoktu. Bu yüzden iyi çözülmüş bir planlamadan sonra bütün dikkatimizi biçime verdik. Burada biçimin işlevi çok önemliydi. İnşa edilmeye başlandıktan kısa bir zaman sonra bizi şaşırtan bir gerekçeyle ilişkilerini kestiler.